Hindi ko alam kung matutuwa ako o malulungkot sa balitang pagkasawi ni Moammar Gaddafi nitong nakaraang araw/oras lang.
Natutuwa kase, si erpats ay sa Libya ang kanyang trabaho, at halos maubusan ng buhok sa kili-kili ang tatay ko ng nagsimulang magiyera duon dahil after 21 years of working there, he haven't got his severence (sana tama) pay, in common tongue, retirement pay.
Pero nung pumutok ang balita, dahan-dahang lumilinaw ang posibilidad ng kanyang pagbalik, kasama na rin ang pag asang kanyang malalasap ang kanyang pinagpaguran at pinaghirapan.
Nalulungkot dahil isang buhay nanaman ang nakitil, pero hindi ko sila masisi marahil ay matindi talaga ang sigalot na idinulot ni Gaddafi nung sya'y namumuno, pero kung ako lang ang masusunod, naway binulok nalang sya sa bilangguan o iniwan sa antartika para manirahan, parang yung ginawa sa dating dictador na si Macoy.
At the end of the day, basta ang importante sa akin/amen, kesho buhay o patay si ginoong Gaddafi, e makuha ng tatay ko ang nararapat sa kanya, para maenjoy naman nila ng nanay ko ang kanilang mahabang pagsasakripisyo at pagtyatyaga para mabigyan kameng mag anak ng isang masagana at maunlad na pamumuhay.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento